To właściwie osobna epopeja. Ku schyłkowi XIX wieku podstawą kartografii wojskowej stały się mapy tzw. pomiaru stolikowego (kreślone w sporej części w terenie na stoliku mierniczym). W zaborze pruskim były to mapy skali metrycznej 1:25.000, w rosyjskim ich odpowiednikiem były tzw. półwiorstowe („pół wiorsty w diumie”) czyli metrycznie 1:21.000. Obok map 1-wiorstowych (metrycznie 1:42.000) stanowiły one podstawę zdjęcia kartograficznego europejskiej części imperium. Te ostanie jednak przeważały. Musimy sobie zdawać sprawę jak w państwie tak rozległym jak Imperium Rosyjskie trudne było zapewnienie pełnego obrazu kartograficznego. Prowadzono bardzo intensywne prace aż do samego wybuch I wojny światowej. Piękny literacki obraz takich prac odnaleźć można w znakomitych obejmujących początkowe lata XX wieku wspomnieniach rosyjskiego kartografa wojskowego Władimira Arsienjewa zatytułowanych „Dersu Uzała”, no i oczywiście z znakomitej ich ekranizacji przez Akiro Kurosawę pod tym samym tytułem. Warto też napomknąć, że brali w nich licznie Polacy, zarówno zesłańcy, jak i ochotnicy. Do najciekawszych należą tutaj wspomnienia Bronisława Grąbczewskiego, który kartografował bardzo egzotyczne obszary: Pamir, Tien-Szań, Hindukusz, a nawet chiński Turkiestan i Tybet. Tyle tytułem dygresji
Trudno to jednoznacznie ustalić jakie było w rzeczywistości zdjęcie podstawowe dla naszych terenów ponieważ niemal nie znamy ich oryginałów, a za punkt odniesienia mamy przedruki i przeskalowania bądź to sowieckie, bądź niemieckie z początku I wojny światowej, czy wreszcie polskie wydawane przez Wojskowy Instytut Geograficzny (WIG). Tak sprawa ma się oczywiście ze źródłami internetowymi. Z pewnością w rosyjskich archiwach znaleźć można ich oryginalne wydania.
Z wydań sowieckich mamy zarówno, niemal literalny, 1:1 przedruk rosyjskiej mapy „Одноверстовая карта западного пограничного пространства” (1:42.000), jak i wydania przeskalowane z mapy półwiorstowej (1:21.000) do skali 1:25.000.
W tym pierwszym dodano jedynie skalę liniową dla kilometrów oraz aktualizację przynależności państwowej w godle mapy (Польша). Nasz teren pokrywa kilka arkuszy: LXXX-Б[B] (Орля), zdjęcie z 1882 roku, aktualizacja w terenie lata 1907–08, przedruk sowiecki, VI.1933 r.; LXXX-В[W] (Бельск), zdjęcie z 1882 roku, aktualizacja w terenie lata 1907–08, przedruk sowiecki, I.1935 r.; LXXX-Ѓ[G] (Брянск), zdjęcie z 1883 roku, aktualizacja w terenie rok 1907, przedruk sowiecki, XII.1934 r.; LXXXI-Б[B] (Клещели), zdjęcie z lat 1881–82, aktualizacja terenie rok 1907, przedruk sowiecki XII.1934 r. Niestety arkusz LXXXI -В[W] (Боцьки) nie jest jak dotąd dostępny w tej reedycji. Jak ilustrację tutaj pokazany jest arkusz LXXX-В[W] (Бельск)
W godle jedyne zmiany to: jako wydawca figuruje już ГЕНЕРАЛЬНЫЙ ШТАБ РККА [Sztab Generalny Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej] oraz terytorium arkusza to już
БЕЛОРУССКАЯ ССР [Białoruska Socjalistyczna Republika Sowiecka]. Skala liniowa podana już jedynie w kilometrach, wysokości nadal w sążniach, podobnie długość geograficzna nadal odnoszona do Pułkowa. Szereg drobnych zmian dotyczy geometrii siatek i projekcji i opisany jest skrupulatnie na marginesie.
Same Boćki znajdują się na arkuszu XXI-13-Е.
Poniżej można zobaczyć wszystkie wspomniane powyżej arkusze zmontowane w jeden z wytłuszczeniem w sieci osiedleńcze siedlisk dworskich i folwarków (kropka niebieska), obiektów przemysłowych głównie młynów wodnych i wiatraków oraz cegielni czy kaflarni (kropki żółte) oraz leśnictw (kolor zielony). Podział na sektory mapy oryginalnej zaznaczony liniami czerwonymi, zaś w lewym górnym rogu każdego z nich podane godło odpowiedniej mapy. Ponieważ jest to mapa bardzo obszerna z uwagi na swą skalę, i w efekcie plik są bardzo duże tutaj jako ilustracja jego wersja zmniejszona, zaś link do pełnej znajduje się poniżej
Plik w większej rozdzielczości można zobaczyć klikając tutaj
Natomiast fragmenty tych map użyte będą do ilustrowania poszczególnych haseł w naszym „Atlasie krajoznawczym”, jako, że dają najbogatszy obraz dla początku XX wieku. Jak przykład tutaj fragment arkusza XXI-14-A pokazujący Knorydy, Mokre i Dobromil.